قسمت اول :

عدم آمادگی دانش آموزان برای مواجهه با محیط باز اجتماع و بویژه دانشگاهها ، نبود آموزشهای کارساز و راهگشا و تربیت صحیح اجتماعی در خانه و مدرسه ، عدم آشنایی دانش آموزان با اهداف دانشگاهها ، افزایش بی رویه ورودی دانشگاهها به دلیل مدرک گرایی موجود در جامعه ، عدم شناخت اکثریت خانواده ها از محیط دانشگاهها و بسیاری عوامل دیگر ، دست به دست هم داده اند تا فضای علمی دانشگاهها و همچنین اجتماع را دچار نوعی رکود  نرم افزاری گردانند که این موضوع در بعضی دانشگاهها و محیطهای اجتماعی دارای شدت بالاتر و در بعضی دیگر دارای سطحی پایینتر است ؛ هنگامی که حدود 12سال از عمر زیر بنایی دانش آمدزان در

محیطی کاملا جداگانه گذشته و آنان در چنین فضایی پرورش یافته اند و دغدغه اصلی خانواده ها بالابردن معدل آنهاست و در حساس ترین سالها یعنی اواخر دبیرستان مسئله معدل به صورت آرمان دانش آموزان و خانواده ها در آمده است و والدین با خیالی آسوده فرزندان خود را با معدلهای طلایی و نقره ای آماده ورود به عرصه سرنوشت ساز دانشگاه میسازند و این هدف ، روز به روز دامنگیر افراد بیشتری میگردد و کمتر معلم و دبیری درباره محیط دانشگاه و اجتماع و طرق مواجهه با آنها برای دانش آموزان سخن میراند و از طرف خانواده ها دروسی مانند : دین وزندگی ، ادبیات ، علوم اجتماعی ، پرورشی  و از این قبیل مواد درسی ، کملا فاقد ارزش پایه و صرفا حفظی و غیر درکی پنداشته میشود ، طبیعی است که بسیاری از جوانان ما در محیطهای اجتماعی و دانشگاهی ، دچار مشکلات اساسی میگردند !

فرضا اگر در دانشگاههای ما اساتیدی بسیار با مهاری و متبحر و قدرتمند ، دروسی مانند اخلاق و تربیت اسلامی و معارف و اندیشه اسلامی و ... را تدریس کنند و بعضی دانشجویان را نیز گرد خویش آورند ، اولا : برای بسیاری از دانشجویان بسیار دیر و "نوشداروی بعد از مرگ سهراب" است ، ثانیا : محیط دانشگاه به اندازه محیط مدرسه قابلیت پایه ریزی اخلاقی را ندارد و ثالثا : دروس فرهنگی در دانشگاه دارای مدت ارائه بسیار کمی نسبت به اهمیت آنهاست .

اگر به جداسازی و ایزولاسیون در اجتماع و دانشگاه و عدم اختلاط قائل باشیم ، اولا : برخوردهای اجتماعی را بین دو جنس مخالف خواهیم داشت و ثانیا : عده ای از دانشجویان را که طالب همکاری های علمی صمیمانه هستند از این نعمت محروم ساخته ایم ؛ و اگر قائل به اختلاط دانشجویان در محیط دانشگاهها باشیم ، باید فرهنگ سازی را از دوره دبستان و حتی پیش دبستان آغاز کنیم و یا حداقل قدری ارزش دروس فرهنگی ، را نسبت به ریاضی و فیزیک و هندسه بالاتر بیاوریم ، چرا که ضعف در ریاضیات به جامعه آسیب جدی وارد نمیکند ، اما نبود فرهنگ و اخلاق اجتماعی متناسب با محیط جامعه و دانشگاه است که موجب رکود علمی و نرم افزاری کشور میشود که نه تنها افراد به اصطلاح پرشیطنت را درگیر میکند بلکه دانش آموزان بسیار آرام و متین دوره مدرسه را نیز دچار مشکل میکند ......

ادامه در قسمت دوم .